برای اولین بار تمام مسیر طبس تا مشهد را بیدار ماندم . توفیق اجباری از ترس رانندگی دوستم که خیلی وحشتناک سبقت میگرفت و من چون تازه تصادف کرده بودم بی هیچ حرفی گذاشتم که تمام مسیر را بیاید .
ولی واقعا می ارزید_بیدار ماندن را میگویم_نزدیکی های تربت حیدریه ،ریتم باران و دشتهای سبز و موسیقی کردی کامکارها و صدای شهرام ناظری وهوای سرد و پاکی که از شیشه های کاملا باز ماشین به سر و صورتم میخورد .
مانده بود که خودم هم به رقص بیایم،فقط دو مشکل داشت:
1-کمربند ایمنی نمی گذاشت
2-رقص درست و حسابی بلد نیستم
****
ساعت هشت شب
35 کیلومتری طبس
بی بنزین شدیم
به همین راحتی
وقتی یک رفیق ناشی رو بنشونی پشت فرمون ماشینت که اصلا حواسش به آمپر بنزین نباشه از این بهتر نمیشه
5 کیلومتر بیشتر از دیهوک دور نشده بودیم که چراغ بنزین روشن شد
اصرار من برای برگشتن هم بی فایده بود
با 150 کیلومتر سرعت به پیش
مجبور شدم بنشینم حساب کنم که با بنزین موجود در باک و درصد سوخت ماشین تا کجا خواهیم رسید .
از شانس بد ما جایی موندیم که نه موبایل آنتن میداد و نه ماشینی وا میستاد
یک ساعت الافی کنار جاده خیلی حال داد
آسمان پر ستاره کویر _واقعا نمیشد اون همه ئستاره ریز ریز و درهم رو که تموم آسمون رو نقره ای کرده بودند شمرد_وصدای استاد شجریان که سکوت کویر رو شکسته بود.
رومانتیک بازی رو بی خیال،با هزار بدبختی یک ماشین وایستاد که بنزین داشت اما شیلنگ نداشت و با صد هزار بدبختی یک ماشین که شیلنگ داشت و ما که باه محض پر شدن باک هر دو تا رو دودر کردیم
_5سال زندگی تو مشهد این نتایج رو هم داره_