Tuesday, May 24, 2005
طعم گس خاک
نميدونم غربت پرپر زدن پرچمهاي بالاي اون کوه ، ياد تو رو به يادم آورد يا فقط بهانه بودي براي اينکه به يه دوستي که در عرش سير ميکرد يادآوري کنم که بغل دستت يه کسي هست که همه غصه‌هاي دنيا رو تو دلش داره،اونجا از تو گفتم، با بغضي که تو گلوم گره شده بود و قطره‌هاي اشکي که تو چشام جمع...
بعد سالها به يادت افتاده بودم، به ياد عکسي که هميشه باهام بود و الان مدتهاست نميدونم کجاست، به ياد اون همه شبها بيدار موندن و گريه‌کردن،به ياد پدري که پير شد، مادري که شکست و...
همونجا نيت کردم برگشتن بيام سر مزارت، اومدم، قاب عکس خاک گرفتت و گلهاي مصنوعي پژمردت نشون مي‌داد که ديگران هم به يادت نبودن، بعد مدتها گريه‌کردم، يادم رفته بود که از تربت شماها هم ميشه همت خواست...
شايد هم يادم نرفته بود از يادم برده بودم ،
براي اينکه زندگي کنم،
براي اينکه جايي باز بشه براي شاد بودن(که نيستم) ،
براي کساي ديگه‌اي که تو ذهنم بمونن،
براي فردا...

ميدوني حق ميدم بهتون که رفتيد، شايد ما هم اگه اونجا بوديم همين کارو ميکرديم، نه شعار نميدم، وقتي براي يه اسم جعلي داغ مي کنيم وغيرت ايراني بودنمون رو با اسم خليج فارس به رخ همه دنيا مي‌کشيم حق ميدم که نذاريد چکمه هيچ عراقي‌اي خاک خرمشهر رو آلوده کنه، حق ميدم که نذاريد خرابي قصر شيرين خواب هيچ فرهادي رو آشفته کنه‌، حق ميدم که نذاريد صداي صفير موشک تن هيچ عروسکي رو از اشک چشم کودکي خيس کنه...
تازه شما خيلي جلوتر بوديد‌، براي اينکه تو سن وسال ما از همه چيزتون گذشتيد،همه چيز
براي اينکه جنگ شما جنگ خون بود و موشک و خمپاره نه کليک و لينک و www ...

ميدوني دايي‌ جان ( که همه سالهاي کودکي ام به همين نام خوانده بودمت)، موقع رفتن سرگذاشتم رو قاب عکست ، طعم گس خاک رو مزه مزه کردم و صورتتو بوسيدم، صورت يکي از اونايي که پاک رفتن، يکي از اونايي که ميشه به پاکيشون قسم خورد، اونايي که خيلياشون اونقدر پاکباز بودن که ازشون فقط يه بلوک سيماني مونده و دو کلمه : شهيد گمنام
محمد . ساعت:9:45 PM . |


Tuesday, May 17, 2005
خوبی از خودتونه!!!!
اگه من سه چهار کيلو چاق شدم علتش اين نيست که اين چهار پنج روز تو مسافرت به من خوش گذشته،اين دوستانند که من رو شرمنده خودشون کردند.
پ ن:بهرنگ جان زياد از من تعريف نکن،جنبه شو ندارم، مي‌ترکم!!!


پ ن ۲: يعني من اينقدر خوبم و خودم خبر نداشتم؟؟؟؟
محمد . ساعت:12:36 PM . |


Monday, May 16, 2005
شاید این آب روان...
۱
نصفه شب صدا کلافه‌ام کرد. با زحمت پا شدم و به دنبال صدا گشتم .
صداي شره آب داشت روي نرون‌هاي مغزم رژه مي‌رفت.
آشپزخانه؟ دستشويي؟حمام؟...
از همه طرف صدا توي گوشهام مي‌پيچيد.
اولي رو انتخاب کردم. با تمام توانم شير رو پيچيدم ، به من دهن کجي کرد، تلاشم فايده نداشت ،
شير بعدي ، بعدي ، ...
نه ، لعنتي‌ها...

يه خونه دانشجويي ۶۰ متري تو ميدون امام حسين، دوستم هيچ وقتي براي تعمير شيرها نداره، کنتورآب مشترک آپارتمان ۸ واحدي هم مزيد بر علت شده تا موسيقي آب صداي زمينه زندگيش بشه.اين وسط مي‌مونه صدها ليتر آب تصفيه شده‌اي که بدون اينکه هيچ لبي رو ترکنه حروم مي‌شد.

***

۲
شيرو که باز کني بعد از چند سرفه کش و قوس دار، مخلوط معلق گچ و نمک و آهک و چندين و چند نوع عنصر شناخته و ناشناخته در آب با رنگي که بيشتر به شير شبيهه تا آب،تموم عطش و اشتهات به آب خوردن رو کور مي‌کنه، بماند که شره نحيف آب توان پر کردن دستات رو نداره...

مبارزه يکطرفه با گرما و عطش و بي‌آبي قصه هر روزه زندگي مردم کويره، و دستهايي که ظرفهاي آب خوردن رو به دوش ميکشند تصويري که توي خيلي از شهرهامون ميشه ديد...

***


۳
شايد اين آب روان ...



پ ن: حق بديد اگه اون شب آرزو کردم قطع آب يه حال اساسي به مردم تهران بده!
محمد . ساعت:10:16 PM . |


Monday, May 02, 2005
افسوس
وقتی خسته ام
اونقدرکه حتی نای تحمل وجود خودم رو هم ندارم
همه فکرای قشنگ دنیا به ذهنم هجوم میارن.
ولی افسوس که تحمل اونو ندارن که که کوچکترین رمقی در دستام باشه برای نوشتنشون
حیف!!!
پ ن:خیلی دلتنگم ولی نمیدونم برای چی و کی؟
محمد . ساعت:10:32 PM . |