December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
May 2008
June 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
January 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
April 2010
June 2010
April 2012
Designed by
ARDAVIRAF
ARDAVIRAF
Monday, December 26, 2005
يكسالگي
از وصيت نامه اي رونوشت برداشته ام که متعلق به يک افسر است، روز پيش از اعدامش بعد از کودتاي ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ در ايران، خطاب به فرزندش.بخش نخستي دارد و بخش دومي در پشت کاغذ. در اين بخش دوم که الحاقي است ، در لحظاتي يا ساعتي پس از نوشتن متن اصلي ، نويسنده آن را اضافه کرده است ، نوشته شده:
«نمي نويسم تا بعدها بخواني و مثلا با اشک به ياد من بيفتي. مي نويسم چون ميخواهم بنويسم و سفيدي پشت کاغذ دعوتم ميکرد به نوشتن، مثل کسي که معشوقش سوار بر قطاري است که دارد به راه مي افتد و او نمي خواهد در آن آخرين لحظه ، به او چيزي نگفته، بگذارد تا برود.
مي نويسم چون هوس نوشتن در انگشتانم جمع شده است... دنيا پر از کارهاي نکرده و حرفهاي نگفته است...»
وسوسه کاغذ سفيد، حروف(مجموعه مقالات سالهاي ۶۰)، مسعود بهنود
***
من يکساله شدم و هنوز حرفهاي نگفته بسيار است.
«نمي نويسم تا بعدها بخواني و مثلا با اشک به ياد من بيفتي. مي نويسم چون ميخواهم بنويسم و سفيدي پشت کاغذ دعوتم ميکرد به نوشتن، مثل کسي که معشوقش سوار بر قطاري است که دارد به راه مي افتد و او نمي خواهد در آن آخرين لحظه ، به او چيزي نگفته، بگذارد تا برود.
مي نويسم چون هوس نوشتن در انگشتانم جمع شده است... دنيا پر از کارهاي نکرده و حرفهاي نگفته است...»
وسوسه کاغذ سفيد، حروف(مجموعه مقالات سالهاي ۶۰)، مسعود بهنود
من يکساله شدم و هنوز حرفهاي نگفته بسيار است.
