ديشب يه مسافر كوچولوي قشنگ از اخترك ب 612 به زمين اومد.
و من كه الان دچار جو خود خان دايي بيني شده‌ام، دارم فكر مي‌كنم به اين كه قيافه خان دايي بي‌سيبيل چقدر ميتونه مضحك باشه!

هواي اين روزهاي طبس بهاري است.
هواي دل من هم.
صبح‌ها، فارغ از دنيا و مافيها، پا مي‌گذارم بر ركاب دوچرخه‌ام و مي‌روم به كشف و مشاهده شهري كه سال‌ها از آن دور بوده‌ام.
ديدن پيرزن‌هايي كه هنوز رسم آب و جارو كردن جلو درب خانه‌شان را فراموش نكرده‌اند.
بوييدن بوي نان تازه و خاك نم كشيد،
شنيدن صداي همايون كه قيژك كولي‌اش را مي‌خواند،
و پرواز در آسماني كه ابرها دارند سرخي آخرين قطرات خون شب را به پاي خورشيد مي‌ريزند.
اين روزها به همين‌ها زنده‌ام.